Lieve Ghanezen

Naar aanleiding van mijn ziekenhuisbezoekje wil ik nog wat toevoegen, wat zeker een plekje verdiend..

Wat een lieve mensen hier in Ghana, echt. Er zitten rotte appels tussen, maar in Nederland zitten daar genoeg van. Tijdens mijn ziek zijn en dat ik in het ziekenhuis lag werd ik zo goed en lief verzorgd. Ik verlangde natuurlijk het liefst naar mijn eigen bed in Nederland, mijn eigen moeder in Nederland en een rijstenwafeltje.

Maar wat een lieve mensen…. Mijn familie hier, super. Mijn broer kwam ongeveer 4x per dag langs. Als eerst om 06.30 in de ochtend om mij warm water te brengen als ik mij ging wassen, aangezien er geen warm water in het ziekenhuis is en regelmatig het water het helemaal niet doet. Daarnaast kwam mijn vader op dat moment (of vroeger, 1x hing ik in mijn klamboe aangezien ik wakker schrok en er een man naast mijn bed stond) thee brengen en ontbijt, nootjes of brood. Er is geen catering aanwezig in het ziekenhuis, alles moet van thuis komen.
In de middag kwam mijn broer mij ook weer opzoeken, middag eten brengen. De eerste dag kwam hij rijst brengen. Ik was toen zo ziek van de malaria dat ik van de geur al over mijn huig ging. Allemaal super lief bedoeld. Ik vertelde dat ik wel van sinaasappelen hou. In de avond kwam mijn broer met een hele zak sinaasappelen aanzetten, super lief. En hij wilde ze ook nog voor mij pellen.
Mijn moeder die steeds met eten aan kwam gezet, wat er eigenlijk niet zo makkelijk inging. Allemaal zo lief bedoeld voor mij.

Het hele dorp was ongeveer op de hoogte waardoor regelmatig mensen ons kwamen opzoeken. Zoals het bananen meisje waar ik vaak bananen koop. Op een avond kwam ze langs met een verse sinaasappel, ook zo lief. Elke dag kwam ze even kijken hoe het met ons ging.
Daarnaast kwamen mensen ons van het lokale restaurantje ons opzoeken. Ja, de business lag natuurlijk stil omdat wij niet elke dag eten en drinken kwamen halen.

Iedereen stuk voor stuk bezorgd en leefde met ons mee.
En zeker niet te vergeten… De dokter. Een super bijzondere, lieve, grote, man. Een schat van een vent. Daar mogen heel wat artsen in Nederland het voorbeeld van nemen!
Hij kwam ons zeker 3x per dag opzoeken om te kijken hoe het met ons ging, zo speciaal. Terwijl hij zelf ook nog eens malaria had!
We hebben alle behandelingen, medicijnen etc. gratis van hem gekregen. Super vent.

Als ik zo terug denk, wat een speciale mensen. Allemaal bezorgd en goed voor ons zorgen. Iedereen zei ons ‘god staat je bij’ of andere dingen van god gerelateerd. Iedereen is hier zeer gelovig en heeft denkt dat god je beter maakt. Goed, heb ik andere ideeën over, maar allemaal heel lief van ze bedoeld!

Toen ik weer thuis kwam waren mijn broertjes en zusjes allemaal super blij. Mijn moeder kreeg een glimlach op haar gezicht en zei ‘you’re welcome!’. Ik moet zeggen, het was ook wel heerlijk om weer ‘thuis’ te komen. Mijn eigen spulletjes en dingetjes.

De tijd vliegt hier om, en de andere kant lijkt het soms lang te duren.
Ik geniet elke dag. Geniet van mijn familie, mijn collega’s, Lisa waar ik lekker gek mee kan doen en waar ik alles aan kan toe vertrouwen. En wat ook genieten is.. De mooie natuur, de storm die op komst is, stapels donkere wolken en onweer wat je al hoort. De wind die begint op te komen, HEERLIJK!

Samen met Lisa maak ik veel lol en gezelligheid, lekkere gekke meid. Tijdens ons ziek zijn, toch maar ergens de grap er van inzien. Zorgen voor elkaar terwijl je nog aan het infuus zit. Het is heerlijk om met iemand in het Nederlands alles te kunnen delen. Lekker te kunnen mopperen, roddelen of privé praatjes. En niet te vergeten.. Het fantaseren over Nederlands voedsel! Af en toe moeten we tegen elkaar zeggen STOP! Terwijl het water bij ons allebei in ons mond stroomt... Een broodje kaas.... Kan er nog vijf weken over fantaseren en dan zet ik heerlijk mijn tanden erin!