Ziekenhuisopname

Daag lieve lezers,

Vorige week zondag begon een week van ziek zijn, ellendig voelen en veel slapen. Lisa werd zondag niet lekker, even langs het ziekenhuis gegaan. Hier kreeg ze medicijnen voor de malaria, bloed was niet geprikt maar ze had alle symptomen van malaria. Stad en land af moeten zoeken voor de medicijnen, aangezien ze niet in het ziekenhuis en in ons dorp te verkrijgen waren. Gelukkig had de broer van Lisa de medicijnen in een ander dorp kunnen halen.
De volgende dag voelde Lisa zich eigenlijk veel zieker worden en zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. Hier is ze op een bed gaan liggen en niet meer van af gekomen. Wat maakte ik mij zorgen... Lisa was zo slap als een dwijl en ziek. Ik heb voor haar gezorgd, haar gewassen, spullen uit haar hutje gehaald, alles wat ik voor haar kon doen. Tot dat.... Dinsdag avond ik mij eigenlijk ook niet zo lekker voelde worden. In de nacht is mijn grote angst tot werkelijkheid gekomen, spugen, spugen, spugen. Overal pijn in mijn lichaam, koorts en zo slap als een vaatdoek. Ja, ik wist hoe laat het was. De volgende ochtend pakte ik mijn tas, ik pakte mijn tas meteen in met het idee dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Mijn Ghaneze moeder moest hard lachen, maar ik kon dat op dat moment niet.
In het ziekenhuis aangekomen ontving een collega mij en vroeg hoe het ging. Ik zei dat het niet goed ging en storte mijzelf neer op een stoel. De tranen kwamen als een waterval mijn ogen uitgerold, opluchting dat ik in het ziekenhuis was. Maar aan de andere kant wilde ik niet huilen omdat het hier in Ghana niet normaal is als volwassene te huilen. Ja, probeer dat maar eens in te houden.
Ik ben daarna naar Lisa gegaan en ben bij haar in bed gekropen. Mijn bloed werd afgenomen en toen was het wachten op de dokter. Toen de dokter er was, kreeg ik te horen dat ik malaria had, wat een verassing. Er werd bij mij een infuus geprikt en ik werd opgenomen.
Totaal heb ik 3 nachten in het ziiekenhuis verbleven. Ben vanmorgen uit het ziekenhuis ontslagen, voel me al weer stukken beter. Van de week voelde ik mij echt ellendig en ik dacht dat dit nooit over zal gaan. Lisa heeft nog veel last van de bijwerkingen van de medicijnen, zij had sterkere gekregen. We houden ons nu vooral rustig.

Daarin tegen zorgde iedereen super goed voor ons. Ongeveer het hele dorp was er van op de hoogte en er kwam ook regelmatig iemand even bij ons kijken of ons groeten. We worden volgestopt met eten, echter staat onze maag daar totaal niet naar.

Stapje bij beetje gaat het dus beter. Hoop dat we snel weer helemaal de oude zijn en dat we voor andere kunnen zorgen in plaats van elkaar.

Veel liefs, Eva