Een klein wondertje

Ja, vandaag was het de eerste keer in mijn leven dat ik een kindje heb geboren zien worden. Ik had gister nog tegen een collega verteld dat ik dat graag zou willen zien, en als het zou gebeuren dat ik van blijdschap zal gaan huilen. Hij vertelde mij dat hij er voor zal gaan bidden. En ja hoor... Vrijdag baby dag. In de nacht was een vrouw bevallen van een gezonde tweeling.
Lisa en ik waren op weg naar het werk toen Lisa werd gebeld door een collega. Een vrouw was aan het bevallen. We waren er al bijna maar toch gingen we er nog meer vaart in zetten. Bij het ziekenhuis aangekomen snel omgekleed en naar de verloskamer gesneld. Op de verlostafel lag een vrouw, onrustig. Ze wist niet hoe ze moest zitten, liggen, staan, lopen en noem maar op. Komt me echt bekend voor toen ik last had van mijn galsteen.
We trokken handschoenen aan en mijn collega zei; ja jullie mogen wel even voelen. Euh, stond ik dan.. Ja, wat moet ik voelen? Hij legde me het uit over de ontsluiting en ik ging voelen, en ja.. Ik voelde wat.
Die vrouw heeft wel laten zien hoe krachtig afrikaanse vrouwen zijn. Tijdens de weeën niet puffen of iets, wel grimassen maar ze hield zich sterk, heel sterk. Tijdens de weeën zag je de buik helemaal naar links bewegen, niet echt een prettig gezicht. Op een gegeven moment leek het ook wel of de buik op ontploffen stond, heel bizar.
Op een gegeven moment liet mijn collega ons kijken.. We keken.. We zagen een hoofdje vol met zwart haar! De vrouw begon met persen, het kind kwam er bijna uit, het vruchtwater spoot alle kanten op. Ik schrok er een beetje van en deed uit schrik een stap naar achter, alleen zag ik niet dat daar een drempel was. Dus lag ik ook nog bijna gestrekt op de grond. Gelukkig had ik de deurpost om me aan op te trekken. Na 2x persen was het kind er uit, een gezond jongetje :) Het was wel even spannend op het laatst omdat het kind zijn eerste poepje al had geloosd in het vruchtwater. Hierdoor werd het kind meteen uitgezogen.
Huilen moest ik niet, maar ik keek vol bewondering naar alles wat gebeurde. Wat is de natuur toch prachtig.

Na werk was ik net op tijd thuis, keiharde regen en onweer. Zo hard, dat het ook mijn hut instroomde.. Dat was wat minder haha. Dus snel met oude kleren een beetje drooggeveegd, die hangen nu te drogen.
Ik zat net buiten bij het vuur, keek naar de lucht.. Prachtig, een flits show in de lucht van onweer.

Morgen met de bus naar Mole National Park, diertjes kijken en vooral genieten. Hoop dat ik even een duik in het zwembad kan doen en ander onder de douche kan springen.

Veel liefs, Eva