1ste werkdag

Anóéla,

Als eerste bedankt voor de leuke reacties constant, is echt leuk om terug te lezen! Hier in Ghana heet ik geen Eva meer, ik heb een Dagbanli naam gekregen genaamd; Suhiyini. Het betekend dat ik één ben, dat als ik iets doe dat ik dat maar één keer zal doen of iets, dat er maar één van mijn hart is. Maar het is wel grappig, want ik ben wel zo haha.

Toenet geskyped met de ouders van Lisa en daarna met mijn ouders in Nederland. Super leuk, al mijn familie in Ghana waren zeer nieuwschierig en ze zaten vol spanning mee te kijken.

Maar goed, de eerste werkdag............

Vanmorgen stond ik op en kreeg ik mijn ontbijt na het wassen. Wassen is; een emmer KOUD water om 6uur s'ochtends, lekker fris! Mijn ontbijt was koko vanmorgen, gemaakt van mais en andere ingredienten. Vol goede moed nadat ik bijna was gestikt in mijn vitamine pil ging ik mij wagen aan het ontbijt. Mijn moeder vertelde mij dat ik suiker erbij moest doen. Eerste hap... BITTER! En dat op de nuchtere maag. Was maar goed dat ik alleen in mijn hutje aan het eten was zodat niemand mijn gezicht kon zien. Na wat happen kreeg ik het niet meer voor elkaar om verder te eten. Dus heb ik maar wat pinda's van de vorige dag gegeten. Ik kreeg nog thee aangeboden, maar het was al kwart over 7. En ik had over 5 minuten bij Lisa afgesproken en afwijzen van thee was ook niet goed. Dus ik dacht, laat ik lekker Ghanees doen.. Ik kom te laat, ik nam de thee aan.

Daarna op de fiets gestapt om naar Lisa te gaan, daar aangekomen te zijn was Lisa nog veel moeite aan het doen om haar thee achterover te krijgen. Lisa bood me nog een stukje brook aan, HEERLIJK!

Wij op de fiets gestapt naar het ziekenhuis, wel 1min fietsen van Lisa haar huis, misschien nog wel minder. We komen er aan.. Ja, waar moeten we heen gaan. We lopen naar binnen opzoek naar de hoofdzuster. We kijken om ons heen wanneer er opeens naar ons geschreewd word en dat we weg moeten gaan en er werd ons een plek aangewezen. Ja.. Hu, hallo!? We komen werken..? Nou dat maakte de schoonmaakster niks uit omdat anders haar net gedweilde vloed vies zou worden. Dus ja, wij maar zitten.. en zitten.. Tot dat er iemand bij ons kwam, kwart over 8. Dus Lisa en ik hebben nu dus ook al besloten niet meer om half 8 te komen en ook lekker Ghanees te gaan doen.

We werden aangesproken door een mannelijke verpleekundige en heette ons hartelijk welkom. We moesten achter hem aanlopen om de patiënten op een lijst te gaan zetten. Vol verwachting liepen we achter hem aan, de tuin in? Het zal wel.. We komen aan bij een overdekt gedeelte. Daar zitten allemaal mannen en vrouwen. Ziek, minder ziek, apatisch, stil maar vol gekleurde kleding te wachten op ons. Wanneer we aankomen staan er allerlei mensen op. Regels kennen ze niet, want iedereen gaat voor iedereen. Er word wat naar elkaar geschreeuwd, de verpleegkundige probeert ze in bedwang te houden.

We gaan terug naar binnen en daar wordt ons nog het een en ander uitgelegd tot dat er een hele zieke vrouw wordt binnengebracht. Ze is zo ziek en heeft beel pijn dat ze haar rust niet kan vinden. Ze ligt rollend over de wachtbank heen te bewegen van de pijn. De verpleegkundige gaan verder met het werk en na ongeveer 2min gaan ze toch even kijken. Ze nemen de vrouw mee naar een onderzoekskamer. De bloeddruk word opgemeten. Op dat moment komt precies de dokter binnen. De dokter bepaald dat ze moet worden opgenomen en dat ze aan het infuus moet.

Mijn collega's op het werk zijn allemaal super vriendelijk en vooral gezellig! Veel lachen en grapjes maken. Alleen efficient en gestructureerd werken is er niet echt bij. Iedereen heeft wel een aparte taak. Doordat het ziekenhuis weinig spullen heeft is iedereen eigenlijk contstant opzoek naar materiaal. '

Veel patiënten gezien vandaag, veel met buikklachten of malaria. Hoop toch niet dat ik of Lisa malaria krijgt.. En anders kunnen we nog beter elkaar gaan verzorgen in onze hutjes.

Er wordt veel infuus geprikt en antibiotica gegeven. Er is zo een andere manier van werken en je wilt het liefste vanalles veranderen en structureren. Maar aan de andere kant, dit is de manier van hun en zo lukt het ook. Ik heb mij daar maar in aan te passen.

Op een gegeven moment werd er een meisje binnengebracht, ziek.. Heel ziek. Ze was heel stil en liet alles over haar heen komen. Wanneer het infuus geprikt werd keek ze enkel alleen even naar haar hand. Er werd antibiotica gegeven en ze moest een zetpil. Toen de zetpil werd gegeven kneep het meisje haar billen strak bij elkaar. Lisa en ik hadden meteen de zelfde gedachten. Het is moeilijk dat we het kind het niet uit konden leggen of gerust konden stellen, aangezien kleine kinderen blanke mensen eng vinden.

Om 7uur in de morgen was er een kleine baby geboren, Lisa en ik waren toen nog niet aanwezig. Wat een schatje! De tranen branden in mijn ogen wanneer ik naar het kindje kijk en een beetje hoor kreunen.. Vrouwelijke hormonen. Ergens in gedachten, wat voor toekomst krijgt dit kind?
Ondertussen werd er een vrouw binnengebracht naar de verrloskamer. Lisa en ik dachten, yes! Bevalling. We helpen de vrouw op het verlosbed en er hangt een sterke geur om haar heen. We keken echter naar haar buik.. Zag er niet echt zwanger uit. De dokter word er bijgeroepen en komt. De verpleegkundige geven hem handschoenen en een spatschort. Er word met een lamp op het onderste gedeelte geschenen van de vrouw. De arts begint met wat instrumenten te rommelen. Wat er nou precies aan de hand is snappen we nog niet. Tot dat.. De dokter iets zegt over necrose. Lisa en ik wisten allebei dat dit niet goed zat. De vrouw was in paniek en had trillende benen van angst. Haar man stond er bij, maar hield haar hand niet vast. Ondertussen werd verteld dat er waarschijnlijk een tumor er zit. De vrouw moet over naar een ander ziekenhuis.
De dokter verliet de kamer, net zoals haar man en de andere verpleegkundige. Lisa en ik stonden nog bij de vrouw, nog steeds met trillende benen en vol in huilen. We pakte haar bij haar hand en been en probeerde haar wat gerust te stellen. Non verbale communicatie zegt genoeg... Weer staan de tranen te branden in mijn ogen.

Het werk is super leuk om te doen, chaotisch allemaal maar de collega's maken er zo een gezellige boel van! Maandag weer aan het werk, benieuwd wat er ons dan weer staat te wachten.

Ik ga zometeen proberen wat foto's er op te zetten! Eerst even mijn moeder helpen met eten maken.

Nawoeni Lapsana